arraigar

Escoitar
arraigar

lat *arrādicāre radicāre ‘botar raíces’

  1. v i

    Botar raíces unha planta de modo que poida desenvolverse.
  2. v i

    Permanecer unha persoa nun lugar adaptándose a uns costumes determinados. Tm v pron.
  3. v i

    Fixarse unha idea, un sentimento ou un costume. Tm v pron.

Sinónimos

enraizar, prender, radicar

Antónimos

desarraigar, desenraizar

Citas

  • As plantas arraigaron e xa botaron flor
  • O cooperativismo arraigou(se) no eido da floricultura
  • Os inmigrantes de Cabo Verde arraigaron pronto, Arraigou(se) nunha zona próxima ao río Ulla

Palabras veciñas

arraián arraiar arraigamento arraigar arrais arramado -da arramplar
Conxugar
VERBO arraigar
Forma verbal: Infinitivo

Indicativo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles arraigo
arraigas
arraiga
arraigamos
arraigades
arraigan
Pretérito imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles arraigaba
arraigabas
arraigaba
arraigabamos
arraigabades
arraigaban
Pretérito perfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles arraiguei
arraigaches
arraigou
arraigamos
arraigastes
arraigaron
Pretérito pluscuamperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles arraigara
arraigaras
arraigara
arraigaramos
arraigarades
arraigaran
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles arraigarei
arraigarás
arraigará
arraigaremos
arraigaredes
arraigarán
Condicional Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles arraigaría
arraigarías
arraigaría
arraigariamos
arraigariades
arraigarían

Subxuntivo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles arraigue
arraigues
arraigue
arraiguemos
arraiguedes
arraiguen
Imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles arraigase
arraigases
arraigase
arraigasemos
arraigasedes
arraigasen
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles arraigar
arraigares
arraigar
arraigarmos
arraigardes
arraigaren

Imperativo

Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles -
arraiga
-
-
arraigade
-

Formas nominais

Infinitivo conxugado Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles arraigar
arraigares
arraigar
arraigarmos
arraigardes
arraigaren
Xerundio arraigando
Participio arraigado
arraigada
arraigados
arraigadas