frustrar

frustrar

lat frustrāre

  1. v t

    Facer que algo non se realice.

  2. v t

    Deixar a alguén sen unha satisfación que esperaba.

  3. v t [DER ]

    Deixar sen efecto un propósito delituoso.

  4. v pron

    Non ter algo o resultado esperado.

Sinónimos

Citas

  • A morte do pai frustrouno
  • A policía frustrou o atentado
  • As negociacións de paz frustráronse cos novos enfrontamentos
Conjugar
VERBO frustrar
Forma verbal: Infinitivo

Indicativo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
frustro
frustras
frustra
frustramos
frustrades
frustran
Pretérito imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
frustraba
frustrabas
frustraba
frustrabamos
frustrabades
frustraban
Pretérito perfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
frustrei
frustraches
frustrou
frustramos
frustrastes
frustraron
Pretérito pluscuamperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
frustrara
frustraras
frustrara
frustraramos
frustrarades
frustraran
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
frustrarei
frustrarás
frustrará
frustraremos
frustraredes
frustrarán
Condicional Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
frustraría
frustrarías
frustraría
frustrariamos
frustrariades
frustrarían

Subxuntivo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
frustre
frustres
frustre
frustremos
frustredes
frustren
Imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
frustrase
frustrases
frustrase
frustrasemos
frustrasedes
frustrasen
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
frustrar
frustrares
frustrar
frustrarmos
frustrardes
frustraren

Imperativo

Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
-
frustra
-
-
frustrade
-

Formas nominais

Infinitivo conxugado Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
frustrar
frustrares
frustrar
frustrarmos
frustrardes
frustraren
Xerundio frustrando
Participio frustrado
frustrada
frustrados
frustradas