obcecar

obcecar

lat obcaecāre

  1. v t

    Facer que alguén perda o xuízo ou a razón.

  2. v pron

    Perder a capacidade de razoar por ter unha idea fixa ou preconcibida do asunto.

Sinónimos

Citas

  • O enfado obcecouno e case fai unha loucura
  • Obcecouse en que tiña razón e non houbo quen o fixese cambiar de opinión
Conxugar
VERBO obcecar
Forma verbal: Infinitivo

Indicativo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
obceco
obcecas
obceca
obcecamos
obcecades
obcecan
Pretérito imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
obcecaba
obcecabas
obcecaba
obcecabamos
obcecabades
obcecaban
Pretérito perfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
obcequei
obcecaches
obcecou
obcecamos
obcecastes
obcecaron
Pretérito pluscuamperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
obcecara
obcecaras
obcecara
obcecaramos
obcecarades
obcecaran
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
obcecarei
obcecarás
obcecará
obcecaremos
obcecaredes
obcecarán
Condicional Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
obcecaría
obcecarías
obcecaría
obcecariamos
obcecariades
obcecarían

Subxuntivo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
obceque
obceques
obceque
obcequemos
obcequedes
obcequen
Imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
obcecase
obcecases
obcecase
obcecasemos
obcecasedes
obcecasen
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
obcecar
obcecares
obcecar
obcecarmos
obcecardes
obcecaren

Imperativo

Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
-
obceca
-
-
obcecade
-

Formas nominais

Infinitivo conxugado Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
obcecar
obcecares
obcecar
obcecarmos
obcecardes
obcecaren
Xerundio obcecando
Participio obcecado
obcecada
obcecados
obcecadas