desbandar

Escoitar
desbandar

bando

v pron

Separarse desordenadamente e en direccións distintas un grupo de persoas ou animais.

Ex: Ó comezar a tormenta a xente desbandouse, A manda de cabalos desbandouse debido ó forte ruído dos camións.

Citas

  • Ó comezar a tormenta a xente desbandouse, A manda de cabalos desbandouse debido ao forte ruído dos camións.

Palabras veciñas

desbaldir desbancar desbandada desbandar desbaratado desbaratamento desbaratar
Conxugar
VERBO desbandar
Forma verbal: Infinitivo

Indicativo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles desbando
desbandas
desbanda
desbandamos
desbandades
desbandan
Pretérito imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles desbandaba
desbandabas
desbandaba
desbandabamos
desbandabades
desbandaban
Pretérito perfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles desbandei
desbandaches
desbandou
desbandamos
desbandastes
desbandaron
Pretérito pluscuamperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles desbandara
desbandaras
desbandara
desbandaramos
desbandarades
desbandaran
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles desbandarei
desbandarás
desbandará
desbandaremos
desbandaredes
desbandarán
Condicional Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles desbandaría
desbandarías
desbandaría
desbandariamos
desbandariades
desbandarían

Subxuntivo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles desbande
desbandes
desbande
desbandemos
desbandedes
desbanden
Imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles desbandase
desbandases
desbandase
desbandasemos
desbandasedes
desbandasen
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles desbandar
desbandares
desbandar
desbandarmos
desbandardes
desbandaren

Imperativo

Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles -
desbanda
-
-
desbandade
-

Formas nominais

Infinitivo conxugado Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles desbandar
desbandares
desbandar
desbandarmos
desbandardes
desbandaren
Xerundio desbandando
Participio desbandado
desbandada
desbandados
desbandadas