abrandar

abrandar

brando

  1. v t

    Facer que se torne brando.

  2. v t

    Facer que diminúa a intensidade dunha cousa ou a aspereza dunha persoa.

  3. v i

    Tornarse brando.

  4. v i

    Ir a menos en intensidade ou aspereza algo ou alguén.

Sinónimos

Antónimos

Citas

  • A calor abranda o alcatrán
  • A pesar de ser unha persoa dura, abrandou coa tenra e sincera ollada do seu fillo
  • Abrandámola con boas palabras
  • O seu carácter abrandou coa chegada da primavera, As galletas abrandaron coa humidade

Frases hechas

  • Abrandar as pedras/un seixo. Conmover.

Conjugar
VERBO abrandar
Forma verbal: Infinitivo

Indicativo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
abrando
abrandas
abranda
abrandamos
abrandades
abrandan
Pretérito imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
abrandaba
abrandabas
abrandaba
abrandabamos
abrandabades
abrandaban
Pretérito perfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
abrandei
abrandaches
abrandou
abrandamos
abrandastes
abrandaron
Pretérito pluscuamperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
abrandara
abrandaras
abrandara
abrandaramos
abrandarades
abrandaran
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
abrandarei
abrandarás
abrandará
abrandaremos
abrandaredes
abrandarán
Condicional Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
abrandaría
abrandarías
abrandaría
abrandariamos
abrandariades
abrandarían

Subxuntivo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
abrande
abrandes
abrande
abrandemos
abrandedes
abranden
Imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
abrandase
abrandases
abrandase
abrandasemos
abrandasedes
abrandasen
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
abrandar
abrandares
abrandar
abrandarmos
abrandardes
abrandaren

Imperativo

Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
-
abranda
-
-
abrandade
-

Formas nominais

Infinitivo conxugado Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
abrandar
abrandares
abrandar
abrandarmos
abrandardes
abrandaren
Xerundio abrandando
Participio abrandado
abrandada
abrandados
abrandadas