triunfar

triunfar

lat triumphāre

  1. v i

    Conseguir a victoria total e con vantaxe sobre o resto.

  2. v i

    Ter éxito algunha cousa.

  3. v i

    Ter éxito alguén nun campo determinado.

Citas

  • A verdade triunfou sobre as súas mentiras
  • Escribía moi ben desde neno, todos sabían que ía triunfar
  • O ciclista galego triunfou na etapa de montaña
Conxugar
VERBO triunfar
Forma verbal: Infinitivo

Indicativo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
triunfo
triunfas
triunfa
triunfamos
triunfades
triunfan
Pretérito imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
triunfaba
triunfabas
triunfaba
triunfabamos
triunfabades
triunfaban
Pretérito perfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
triunfei
triunfaches
triunfou
triunfamos
triunfastes
triunfaron
Pretérito pluscuamperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
triunfara
triunfaras
triunfara
triunfaramos
triunfarades
triunfaran
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
triunfarei
triunfarás
triunfará
triunfaremos
triunfaredes
triunfarán
Condicional Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
triunfaría
triunfarías
triunfaría
triunfariamos
triunfariades
triunfarían

Subxuntivo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
triunfe
triunfes
triunfe
triunfemos
triunfedes
triunfen
Imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
triunfase
triunfases
triunfase
triunfasemos
triunfasedes
triunfasen
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
triunfar
triunfares
triunfar
triunfarmos
triunfardes
triunfaren

Imperativo

Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
-
triunfa
-
-
triunfade
-

Formas nominais

Infinitivo conxugado Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
triunfar
triunfares
triunfar
triunfarmos
triunfardes
triunfaren
Xerundio triunfando
Participio triunfado
triunfada
triunfados
triunfadas