pranto
pranto
lat planctu ‘lamentación’
-
s
m
Choro persistente e queixoso.
-
s
m
[LIT ]
Xénero poético derivado do planctus latino medieval, que consiste nun canto funerario que lamenta a morte dunha persoa.
Sinónimos
Refráns
- Moitos van ao pranto, e cada un chora o seu crebanto.
- Nin enterro sen pranto nin romaría sen santo.
- O pranto nun enterro é como a gaita nun turreiro.