plácet

plácet

lat placet, de placēre ‘parecer ben’

Plural: placentinos
  1. s m [DER ]

    Consentimento do poder civil a unha disposición ou promulgación da autoridade eclesiástica, nos países en que as relacións entre a Igrexa e o Estado se rexen por normas concordatorias.

  2. s m [DER ]

    Consentimento que un estado dá a outro, co que acepta como persoa grata o representante diplomático que este quere enviarlle.

  3. s m [DER/RELIX ]

    Fórmula de adhesión ou voto positivo nun concilio.