inquietar

inquietar

lat inquietāre

  1. v t

    Poñer inquedo a alguén.

  2. v pron

    Poñerse inquedo alguén.

Sinónimos

Antónimos

Citas

  • A súa tardanza inquietou os pais
  • ¡Non se inquieta quen non quere!
Conxugar
VERBO inquietar
Forma verbal: Infinitivo

Indicativo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
inquieto
inquietas
inquieta
inquietamos
inquietades
inquietan
Pretérito imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
inquietaba
inquietabas
inquietaba
inquietabamos
inquietabades
inquietaban
Pretérito perfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
inquietei
inquietaches
inquietou
inquietamos
inquietastes
inquietaron
Pretérito pluscuamperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
inquietara
inquietaras
inquietara
inquietaramos
inquietarades
inquietaran
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
inquietarei
inquietarás
inquietará
inquietaremos
inquietaredes
inquietarán
Condicional Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
inquietaría
inquietarías
inquietaría
inquietariamos
inquietariades
inquietarían

Subxuntivo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
inquiete
inquietes
inquiete
inquietemos
inquietedes
inquieten
Imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
inquietase
inquietases
inquietase
inquietasemos
inquietasedes
inquietasen
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
inquietar
inquietares
inquietar
inquietarmos
inquietardes
inquietaren

Imperativo

Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
-
inquieta
-
-
inquietade
-

Formas nominais

Infinitivo conxugado Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
inquietar
inquietares
inquietar
inquietarmos
inquietardes
inquietaren
Xerundio inquietando
Participio inquietado
inquietada
inquietados
inquietadas