desconfortar

desconfortar

des- + confortar

v t

Privar de conforto a alguén.

Ex: As malas novas desconfortaron os empregados.

Citas

  • As malas novas desconfortaron os empregados.
Conxugar
VERBO desconfortar
Forma verbal: Infinitivo

Indicativo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desconforto
desconfortas
desconforta
desconfortamos
desconfortades
desconfortan
Pretérito imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desconfortaba
desconfortabas
desconfortaba
desconfortabamos
desconfortabades
desconfortaban
Pretérito perfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desconfortei
desconfortaches
desconfortou
desconfortamos
desconfortastes
desconfortaron
Pretérito pluscuamperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desconfortara
desconfortaras
desconfortara
desconfortaramos
desconfortarades
desconfortaran
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desconfortarei
desconfortarás
desconfortará
desconfortaremos
desconfortaredes
desconfortarán
Condicional Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desconfortaría
desconfortarías
desconfortaría
desconfortariamos
desconfortariades
desconfortarían

Subxuntivo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desconforte
desconfortes
desconforte
desconfortemos
desconfortedes
desconforten
Imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desconfortase
desconfortases
desconfortase
desconfortasemos
desconfortasedes
desconfortasen
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desconfortar
desconfortares
desconfortar
desconfortarmos
desconfortardes
desconfortaren

Imperativo

Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
-
desconforta
-
-
desconfortade
-

Formas nominais

Infinitivo conxugado Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desconfortar
desconfortares
desconfortar
desconfortarmos
desconfortardes
desconfortaren
Xerundio desconfortando
Participio desconfortado
desconfortada
desconfortados
desconfortadas