capotar

capotar

fr capoter

  1. v i

    Caer un avión chocando coa parte dianteira na terra e dando a volta verticalmente.

  2. v i

    Dar media volta de campá un vehículo automóbil quedando co teito a rentes do chan.

Citas

  • O boeing con destino a París capoteou cando se dispuña a saír do aeroporto
  • Saíu ileso despois de que o coche capotase

Palabras veciñas

caporal caporos capota capotar capotaxe capote capreolado -da
Conxugar
VERBO capotar
Forma verbal: Infinitivo

Indicativo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
capoto
capotas
capota
capotamos
capotades
capotan
Pretérito imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
capotaba
capotabas
capotaba
capotabamos
capotabades
capotaban
Pretérito perfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
capotei
capotaches
capotou
capotamos
capotastes
capotaron
Pretérito pluscuamperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
capotara
capotaras
capotara
capotaramos
capotarades
capotaran
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
capotarei
capotarás
capotará
capotaremos
capotaredes
capotarán
Condicional Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
capotaría
capotarías
capotaría
capotariamos
capotariades
capotarían

Subxuntivo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
capote
capotes
capote
capotemos
capotedes
capoten
Imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
capotase
capotases
capotase
capotasemos
capotasedes
capotasen
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
capotar
capotares
capotar
capotarmos
capotardes
capotaren

Imperativo

Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
-
capota
-
-
capotade
-

Formas nominais

Infinitivo conxugado Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
capotar
capotares
capotar
capotarmos
capotardes
capotaren
Xerundio capotando
Participio capotado
capotada
capotados
capotadas