mercar

1. v t

   Adquirir algo a cambio de diñeiro.

2. v t

   Conseguir, de maneira ilícita, o favor de alguén a cambio de diñeiro ou outras recompensas.

Refranes

• A ganancia está na merca.
• Antes de merca-lo becerro, fai o cortello.
• Ide mercar á feira, veredes como vos vai nela.
• Máis vale mercar que andar a rogar.
• Maula mercar e maula vender, calquera o sabe facer.
• Mellar é mercar que rogar.
• Merca casa feita e terra onde nace a herba.
• Merca na casa e vende na feira.
• Merca na praza e vende na casa/na túa casa.
• Mercar ben sempre foi riqueza.
• Mercar caro non é franqueza nin causa que se lle pareza.
• Mercar caro non é franqueza.
• Mercar, na feira; e vender, na praza.
• Mercar, pagando; e vender, non fiando.
• Non merques ao coñecido nin ao fiado, que sairás trompicado.
• Non merques de quen mercou; merca de quen herdou, que non sabe o que custou.
• Non se debe mercar o que non se poida pagar.
• Nunca queiras levar máis do que has pagar.
• Ó campo e ao señor mércalles, cando precises; pero antes, non.
• O coiro e o queixo mercalo ao peso.
• O que a cousa desdeña, ese é o que a merca.
• O que merca con diñeiro que non é seu, non diga que mercou senón que vendeu.
• O que merca e mente, a bulsa llo sente.
• O que non se pode mercar con diñeiro non se ha vender por diñeiro.
• Para ruÍn feira, corda baleira.
• Quen di mal da egua, ese é quen a merca.
• Quen fala mal da cousa, ese é quen a compra.
• Quen merca por xunto mantense de balde, se ten boa chave.
• Quen merca ruÍn pano, merca dúas veces no ano.
• Quen merca sen ter, vende sen querer.
• Quen queira mula sen chata, ten que andar a gatas.
• Tanto vale unha causa coma aquilo que se merca.