desengueimar

desengueimar
v t

desengruñar.

Conjugar
VERBO desengueimar
Forma verbal: Infinitivo

Indicativo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desengueimo
desengueimas
desengueima
desengueimamos
desengueimades
desengueiman
Pretérito imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desengueimaba
desengueimabas
desengueimaba
desengueimabamos
desengueimabades
desengueimaban
Pretérito perfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desengueimei
desengueimaches
desengueimou
desengueimamos
desengueimastes
desengueimaron
Pretérito pluscuamperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desengueimara
desengueimaras
desengueimara
desengueimaramos
desengueimarades
desengueimaran
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desengueimarei
desengueimarás
desengueimará
desengueimaremos
desengueimaredes
desengueimarán
Condicional Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desengueimaría
desengueimarías
desengueimaría
desengueimariamos
desengueimariades
desengueimarían

Subxuntivo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desengueime
desengueimes
desengueime
desengueimemos
desengueimedes
desengueimen
Imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desengueimase
desengueimases
desengueimase
desengueimasemos
desengueimasedes
desengueimasen
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desengueimar
desengueimares
desengueimar
desengueimarmos
desengueimardes
desengueimaren

Imperativo

Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
-
desengueima
-
-
desengueimade
-

Formas nominais

Infinitivo conxugado Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
desengueimar
desengueimares
desengueimar
desengueimarmos
desengueimardes
desengueimaren
Xerundio desengueimando
Participio desengueimado
desengueimada
desengueimados
desengueimadas