debelar

Escoitar
debelar

lat debellāre

v t

encer coas armas o inimigo.

Ex: Debelaron os inimigos sen ter ningunha baixa.

Citas

  • Debelaron os inimigos sen ter ningunha baixa.

Palabras vecinas

débeda debedor -ra debelación debelar deber deber debicar
Conjugar
VERBO debelar
Forma verbal: Infinitivo

Indicativo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles debelo
debelas
debela
debelamos
debelades
debelan
Pretérito imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles debelaba
debelabas
debelaba
debelabamos
debelabades
debelaban
Pretérito perfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles debelei
debelaches
debelou
debelamos
debelastes
debelaron
Pretérito pluscuamperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles debelara
debelaras
debelara
debelaramos
debelarades
debelaran
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles debelarei
debelarás
debelará
debelaremos
debelaredes
debelarán
Condicional Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles debelaría
debelarías
debelaría
debelariamos
debelariades
debelarían

Subxuntivo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles debele
debeles
debele
debelemos
debeledes
debelen
Imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles debelase
debelases
debelase
debelasemos
debelasedes
debelasen
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles debelar
debelares
debelar
debelarmos
debelardes
debelaren

Imperativo

Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles -
debela
-
-
debelade
-

Formas nominais

Infinitivo conxugado Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles debelar
debelares
debelar
debelarmos
debelardes
debelaren
Xerundio debelando
Participio debelado
debelada
debelados
debeladas