debandar

debandar

lat v *depannare, de panu ‘nobelo’?

  1. v t
    1. Facer un nobelo co fío dunha madeixa.

    2. Facer un rolo pequeno con fío, cable, ou material similar que está nun rolo meirande.

  2. v t

    debaer.

Sinónimos

Confrontaciones

aspar, ensarillar

Citas

  • Debandou o cable que estaba tirado polo chan
  • Debandou unha madeixa de liño, Antes de facer o xersei, debandei o fío
  • Desde que tivo o problema debanda todo o día no asunto
  • Ó debandar as tripas do porco rompémolas todas

Frases hechas

  • Debandar os miolos. Matinar nun asunto. Debandaba os miolos na proxecto de fin de carreira.

  • Hai que debandar. Ser necesario traballar moito.

Conjugar
VERBO debandar
Forma verbal: Infinitivo

Indicativo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
debando
debandas
debanda
debandamos
debandades
debandan
Pretérito imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
debandaba
debandabas
debandaba
debandabamos
debandabades
debandaban
Pretérito perfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
debandei
debandaches
debandou
debandamos
debandastes
debandaron
Pretérito pluscuamperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
debandara
debandaras
debandara
debandaramos
debandarades
debandaran
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
debandarei
debandarás
debandará
debandaremos
debandaredes
debandarán
Condicional Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
debandaría
debandarías
debandaría
debandariamos
debandariades
debandarían

Subxuntivo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
debande
debandes
debande
debandemos
debandedes
debanden
Imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
debandase
debandases
debandase
debandasemos
debandasedes
debandasen
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
debandar
debandares
debandar
debandarmos
debandardes
debandaren

Imperativo

Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
-
debanda
-
-
debandade
-

Formas nominais

Infinitivo conxugado Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
debandar
debandares
debandar
debandarmos
debandardes
debandaren
Xerundio debandando
Participio debandado
debandada
debandados
debandadas