brandir

brandir

fr brandir xerm brand ‘espada’

v t

Portar na man unha arma, movéndoa en actitude ameazante.

Ex: Os asaltantes puxéronse diante deles brandindo unha daga Ex: O barco brandía bastante durante o temporal

Sinónimos

Citas

  • O barco brandía bastante durante o temporal
  • Os asaltantes puxéronse diante deles brandindo unha daga
Conjugar
VERBO brandir
Forma verbal: Infinitivo

Indicativo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
brando
brandes
brande
brandimos
brandides
branden
Pretérito imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
brandía
brandías
brandía
brandiamos
brandiades
brandían
Pretérito perfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
brandín
brandiches
brandiu
brandimos
brandistes
brandiron
Pretérito pluscuamperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
brandira
brandiras
brandira
brandiramos
brandirades
brandiran
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
brandirei
brandirás
brandirá
brandiremos
brandiredes
brandirán
Condicional Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
brandiría
brandirías
brandiría
brandiriamos
brandiriades
brandirían

Subxuntivo

Presente Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
branda
brandas
branda
brandamos
brandades
brandan
Imperfecto Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
brandise
brandises
brandise
brandisemos
brandisedes
brandisen
Futuro Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
brandir
brandires
brandir
brandirmos
brandirdes
brandiren

Imperativo

Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
-
brande
-
-
brandide
-

Formas nominais

Infinitivo conxugado Eu
Ti
El/Ela
Nos
Vos
Eles
brandir
brandires
brandir
brandirmos
brandirdes
brandiren
Xerundio brandindo
Participio brandido
brandida
brandidos
brandidas